آیا ازدواج موقت صحیح است یا فاحشه خانه؟
برتراند راسل فیلسوف انگلیسی در کتاب زناشویی و اخلاق می گوید:
(( در واقع اگر درست بیندیشیم پی می بریم که فواحش معصومیت کانون خانوادگی و پاک زنان و دختران ما راحفظ می کنند.))
استاد مطهری در پاسخ به این نظریه این چنین فرمودند:
((این است فرمول فرنگی چاره جویی خطر مردان و زنانی که قادر به ازدواج نیستند و آن بود فرمولی که اسلام پیشنهاد کرده است – ازدواج موقت- آیا اگر این فرمول فرنگی به کار بسته شود و گروهی زن بدبخت به ایفای این وظیفه اجتماعی ! اختصاص داده شوند ، آن وقت زن به مقام واقعی و حیثیت انسانی خود رسیده است و روح اعلامیه حقوق بشر شاد شده است؟))
انتقادی که به این نظر جناب مطهری وارد است این است که:
اولا: پس شما چه چیز را پیشنهاد می کنید ؟! این که یک دختر آبرومند از یک خانواده آبرومند دست به ازدواج موقت بزند و بکارت خود را از دست بدهد ، و سپس پسر به بهانه عدم تمایل به ادامه زندگی – که اینگنه که پیداست به هر دلیلی که حتی به دلیل ببی دلیلی نیز می تواند باشد- از او جدا شده و دختر آبرومند حیثیت و آبروی خد را از دست داده و به عنوان یک زن به خانه پدرو مادر خود بازگردد! درست است که دختر خود با چنین ازدواجی موافقت کرده ؛ اما به همان دلیلی که در ایران خانم ها به دلیل احساسات بسیار به مقام (قضاوت) نمی رسند ؛ به همان دلیل هم نمی شود ازدواج موقت نمود و رضایت شخص به چنین ازدواجی را منطقی دانست.
بعد از چنین ازداجی چه بر سر دختر خواهد آمد؟
شاید دختر به دلیل احساساتی بودن و دلبستگی به پسری تن به چنین ازدواجی بدهد. درست است که انتخاب با خودش است ، اما نباید در این مورد- مانند قضاوت بانوان- احساسات زن را نادیده گرفت. و آیا این موضوع بی حرمتی نیست؟
ثانیاً: گروهی از افراد فاحشه- که به قول شما به عنوان یک زن به حیثیت انسانی خود دست نیافته اند- اگر بر مبنی انتخاب باشد آن ها نیز سرنوشت خود را خود انتخاب کرده اند و حداقل گروهی اندک در بین جامعه ما هستند که مرد ها با آن ها نیاز جنسی خود را ارضاء می کنند.
نه این که مردها با هر کسی که بخواهند به نحو تجاوز های مکرر حتی به اطفال و دختران کوچک به رفع این نیاز جنسی اقدام نمایند. نه این که دختری جوان به دلیل ترس از مردهای هیز و کثیف نتواند سر کار برود ، جایی که رؤسا به او چشم داشته باشند. جایی که نتواند به عنوان یک کارمند زن به راحتی با رؤسایش ارتباط کاری داشته باشد.
در گذشته اگر فاحشه خانه ای بود، حداقل مردم می دانستند که کجا باید بروند و خود را ارضاء کنند و اینکه کجا فاحشه خانه است . نه این که معلوم نباشد کدام خانه، خانه فحشا است.
چندی پیش از شخصی درباره رضا شاه پهلوی چیزی شنیدم که جای دارد نقل قول کنم:
همه زیر دستان و مقامات حکومتی مخالف این بودند که در ایران کاباره یا فاحشه خانه ای باشد. اما پهلوی موافق بود . برای اثبات درست بودن تصمیمش روزی تمام مقامات را دعوت نمود و در تالاری در کاخش از آن ها پذیرایی کرد.آن ها تا جایی که می توانستند خوردند ؛ اما هنگامی که می خواستند برای استفاده از سرویس بهداشتی خارج شوند ، تمام درها را بسته یافتند. هنگامی که فشار بسیار به آن ها وارد شد ، هر کدام حفظ ادب را زیر پا گذاشته و هر یک در هر قسمت از تالار کار خود را کردند.
رضا شاه گفت: (( زمانی که شما برای تخلیه خود سرویس بهداشتی نیافتید هر کدام شما بدون ملاحظه در گوشه گوشه اتاق کار خود را کردید.داشتن فاحشه خانه هم مانند همین است ، وقتی فشار زیغادی به مرد وارد شود برای ارضاء خود در هر کجا کار خود را می کند . اینگونه دختران اجتماع در امان نخواهند بود.))
و امروزه به همین خاطر است که اخبار تجاوز به دختران و حتی دختران کوچک را بسیار می شنویم.
نویسنده: راحله رضائی
شاید افرادی هستند که زمانی می شناختیم و اکنون فراموششان کردیم...شاید خندیدن را از یاد برده ایم... شاید حقوقمان را فراموش کرده ایم...حقمان از زندگی ...شاید هم حقوق دیگران را... شاید خیلی وقت است که انگیزه مان را از دست داده ایم؛اما من سعی دارم یاد آوری کنم که وجود دارد، حقوق ما وجود دارد، ما هم در این دنیا سهمی داریم، افرادی که روزی در زندگی ما نقشی داشتند شاید معروف باشند یا نباشند ، اما هنوز هم هستند ، شاید هم آثاری از آنان موجود باشد، انگیزه ای که سابقاً داشتیم ...هنوز هم وجود دارد...