ارجمند؛ بازیگری در خطر تكرار نقش
بسیاری از بازیگران سینمای جهان را فقط با یك فیلم و یك نقش به یادماندنی به خاطر می آوریم كه بواسطه هماهنگی خیره كننده با نقش به شهرتی عظیم دست یافته اند كه داریوش ارجمند با «ناخدا خورشید» در این فهرست جای می گیرد.
این بازیگر خراسانی پنجم مرداد سال 1323 در تهران به دنیا آمد و در دانشگاه مشهد در رشته جامعه شناسی فارغ التحصیل شد و دوره فوق لیسانس خود را در رشته سینما و تئاتر از دانشگاهی در پاریس گذراند.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی، ارجمند نیز به مانند بسیاری از همنسلان خود وارد سینمای نوپای ایران شده و خون تازه ای به رگ های خشكیده آن تزریق كرده و در رشد و بالندگی سینما نقش مهمی را ایفا كرد.
این بازیگر توانا خیلی دیر وارد عرصه سینما شد اما نقشی یگانه را در تاریخ این سینما ایفا كرد كه هیچگاه فراموش نخواهد شد.
«ناخدا خورشید» نخستین فیلم سینمایی كارنامه پربار حرفه ای اوست كه همچنان لقب بهترین فیلم اقتباسی را یدك می كشد بی آنكه به مولفه های بومی خود بی توجهی كرده باشد.
شخصیت مقتدر و جذاب «ناخدا خورشید» كه به نمونه های كلاسیك تاریخ سینما پهلو می زند، فضای مناسبی را برای بروز استعدادهای نهفته ارجمند فراهم كرده كه به نقش آفرینی حیرت انگیزی منجر شد.او در این نقش بازی نكرده بلكه زندگی كرده و با فراز و فرودهای نقش یكی شده است.
برای مثال به كبریت زدن های او با یك دست كه با مهارت خاصی هم صورت گرفته توجه كنید تا دریابید كه وی چه اندازه برای نقش زحمت كشیده و ریزه كاری هایش را هم فراموش نكرده است.
البته در این بین پارتنرهای درجه یكی همچون «علی نصیریان» و «سعید پورصمیمی» نیز در كیفیت والای نقش موثر بوده و وجوه مثبت آن را برجسته تر كرده اند.
ارجمند برای این نقش یكی از اولین سیمرغ های جشنواره فیلم فجر را از آن خود كرد كه در تاریخ سی ساله جشنواره یكی از بی شك و شبهه ترین سیمرغ به حساب می آید كه به حق در دستان او قرار گرفت.
اما این جایزه و ستایش های بسیار منتقدان نیز چیزی از سخت گیری های ارجمند در انتخاب نقش نكاست و در نهایت به فیلم «پاییزان» اثر رسول صدرعاملی ختم شد.
اینم بیوگرافی رضا عطاران طنز پرداز سینمای ایران
رضا عطاران (زادهٔ ۲۰ اردیبهشت ۱۳۴۷) کارگردان ، فیلمنامه نویس و بازیگر سینما و
تئاتر ایرانی است.
در ۲۰ اردیبهشت ۱۳۴۷ در یکی از محله‌های شهر مشهد
بنام خیابان ضد به دنیا آمد. با اینکه او مشهدی است اما اصلیتش به شهر کاخک که یکی از بخشهای گناباد در استان خراسان رضوی است
می‌رسد.او دیپلم خود را در رشته اقتصاد در مشهد گرفت و
برای ادامه تحصیل در رشته طراحی صنعتی در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه
تهران به تهران آمد. با وجود علاقه به رشته
تحصیلی‌اش، به بازیگری، فیلم‌نامه‌نویسی و کارگردانی روی
آورد. عطاران در سال ۱۳۷۳ ازدواج کرد
وی کار اصلی خود رادر دهه ۱۳۶۰در تاتر مشهد با مرحوم حسن
حامد شروع کرد، در این دوران او تماما نقش‌های غیر کمیک بازی کرد این همکاری
تا مرگ حسن حامد در سال ۱۳۷۱ ادامه داشت.
درسال ۱۳۷۳ با مجموعه ساعت خوش به کارگردانی مهران مدیری در کنار بازیگرانی چون رضا
شفیعی جم، نصرالله رادش، ارژنگ امیرفضلی، نادر سلیمانی
کارهای کمدی خود رادر تلویزیون آغاز کرد. در میانهٔ سال ۱۳۷۷ به همراه مجید صالحی و یوسف تیموری در گروه کودک و نوجوان شبکه یک تلویزیون، مجموعه
«مجید دلبندم» و در سال ۱۳۷۹ مجموعه «قطار ابدی» را عرضه
کرد و از سال ۱۳۷۶ تا ۱۳۸۲
مجموعه‌های سیب خنده، ستاره‌ها، کوچهٔ اقاقیا را ارائه
کرد. در سال ۱۳۸۳ وارد عرصهٔ تولید سریال‌های مناسبتی
ماه رمضان شد و سریال «خانه به
دوش» را ساخت. پس از آن در سال ۱۳۸۴ مجموعه
«متهم گریخت» را به نویسندگی سعید
آقاخانی، کارگردانی کرد.
او همچنین در فیلم‌های سینمایی هوو و تیغ زن (هر دو ساختهٔ علیرضا
داودنژاد) بازی کرد و پس از آن در فیلم سینمایی کلاهی
برای باران ساختهٔ مسعود نوابی به ایفای نقش
پرداخت.
دیگر ساختهٔ وی سریالی به نام ترش و شیرین بود که در
نوروز ۱۳۸۶ از شبکه سوم تلویزیون ایران پخش شد.او
همچنین در ماه رمضان سال ۸۷ با مجموعه تلویزیونی بزنگاه
به خانه‌های مردم آمد و توانست طرفداران زیادی را جذب خود کند.
عطاران در سال ۱۳۸۹ قرار بود در فیلم خیابان های آرام به کارگردانی کمال تبریزی
ایفای نقش کند ولی جای خود را به حسن معجونی داد
|
|
|
Akbar
Abdi
نام اصلی : اکبر عبدی آقاباقر
زمینه فعالیت : بازیگر سینما و تلویزیون
تاریخ تولد : ۴ شهریور ۱۳۳۹
محل تولد : اردبیل
نام فرزندان: المیرا عبدی
مدرک تحصیلی : دیپلم
افتخارات : سیمرغ بلورین جشنواره فجر در
سالهای 1378 و 1390 |
شاید افرادی هستند که زمانی می شناختیم و اکنون فراموششان کردیم...شاید خندیدن را از یاد برده ایم... شاید حقوقمان را فراموش کرده ایم...حقمان از زندگی ...شاید هم حقوق دیگران را... شاید خیلی وقت است که انگیزه مان را از دست داده ایم؛اما من سعی دارم یاد آوری کنم که وجود دارد، حقوق ما وجود دارد، ما هم در این دنیا سهمی داریم، افرادی که روزی در زندگی ما نقشی داشتند شاید معروف باشند یا نباشند ، اما هنوز هم هستند ، شاید هم آثاری از آنان موجود باشد، انگیزه ای که سابقاً داشتیم ...هنوز هم وجود دارد...