بیوگرافی منوچهر نوذری
منوچهر نوذری
| منوچهر نوذری | |
|---|---|
| زمینه فعالیت | تئاتر، سینما، رادیو و تلویزیون و دوبله |
| تولد | ۱۰ اردیبهشت ۱۳۱۵ قزوین |
| مرگ | ۱۶ آذر ۱۳۸۴ (۶۹ سال) بیمارستان مدرس تهران |
| ملیت | ایرانی |
| سالهای فعالیت | ۱۳۳۲–۱۳۸۴ |
| فرزندان | ایرج نوذری |
| صفحه در وبگاه IMDb | |
| صفحه در وبگاه سوره | |
منوچهر نوذری (زاده ۱۰ اردیبهشت ۱۳۱۵ در قزوین - درگذشته ۱۶ آذر ۱۳۸۴ درتهران) دوبلور، هنرپیشه، مجری و کارگردان ایرانی بود.
او فعالیت هنری خود را در سال ۱۳۳۲ آغاز کرد و از اولین گویندگان تاریخ دوبله در ایران بود. از سال ۱۳۳۵ در رادیو نیز مشغول به کار شد و فعالیت خود در سینما را از سال ۱۳۳۸ به عنوان دستیار فنی آغاز کرد. اولین تجربه بازیگری او در سال ۱۳۴۱ با بازی در فیلم «لاله آتشین» به کارگردانی برادرش محمود نوذری و هوشنگ لطیف پور رقم خورد و با ساخت فیلم «ایوالله» نخستین تجربهاش در کارگردانی را مقابل دوربین برد. نوذری در دهه ۱۳۵۰ با مهاجرت به مصر فیلم «الو من گربه هستم» را ساخت.
فعالیت هنری او پس از انقلاب عمدتاً بر تلویزیون و رادیو متمرکز بود. از مشهورترین برنامههایی که او در تلویزیون اجرا کرد میتوان به «مسابقه هفته» و «تهران ساعت بیست» و همچنین مجموعههای داستانی «کوچه اقاقیا» و «باجناغها» اشاره کرد. حضور او با اجرای چند نقش در برنامه رادیویی «صبح جمعه با شما» و کارگردانی این برنامه از دیگر فعالیتهای منوچهر نوذری محسوب میشود.
در روزهای پایانی زندگی این هنرمند در بیمارستان اینگونه از او نقل شده:
من اولین کسی بودم که در تلویزیون ایران مقابل دوربین رفتم و گفتم نام جعبهای که تصویر من را در آن میبینید تلویزیون است.
وی در مصاحبهای در سال ۱۳۸۱ به صورت زنده در برنامه مهر در پاسخ به مجری برنامه که از او میپرسد بزرگترین دستاورد هنری شما چه بودهاست، گفت خانم فائقه آتشین که باعث شوکه شدن مجری معروف آن روز تلویزیون ایران شد و بلافاصله بدون اینکه چیزی بگوید بحث را بهطور کلی عوض میکند و دربارهٔ پسرش ایرج نوذری از او سؤال میکند. نوذری روز چهارشنبه ۱۶ آذر ماه ۱۳۸۴ به علت بیماری ریوی و عفونت کلیوی در بیمارستان مدرس تهران درگذشت.
سینمایی
بازیگر
- لاله آتشین ۱۳۴۱
- افق روشن ۱۳۴۳
- امیر ارسلان نامدار ۱۳۴۵
- حسین کرد شبستری ۱۳۴۵
- گوهر شب چراغ ۱۳۴۶
- غروب بت پرستان ۱۳۴۷
- آسمون بی ستاره ۱۳۴۷
- خیالاتی ۱۳۵۲
- چند میگیری گریه کنی ۱۳۸۴
کارگردان
- ایوالله ۱۳۵۰ و همچنین تدوینگر
- خیلی هم ممنون ۱۳۵۱ و همچنین سراینده اشعار
- خیالاتی۱۳۵۲ و همچنین سراینده اشعار
- الو من گربه هستم ۱۳۵۶ / فیلمبرداری و تولید در مصر
مدیر دوبلاژ
- شوخی نکن دلخور میشم ۱۳۴۵
- ایوالله ۱۳۵۰
- خیلی هم ممنون ۱۳۵۱
- خیالاتی ۱۳۵۲
- یک جو غیرت ۱۳۵۲
- هی جو ۱۳۶۷
- شنگول و منگول ۱۳۶۸
- حسنک ۱۳۷۱
تلویزیونی
بازیگر
اجراهای تلویزیونی
جمعه ایرانی
شاید افرادی هستند که زمانی می شناختیم و اکنون فراموششان کردیم...شاید خندیدن را از یاد برده ایم... شاید حقوقمان را فراموش کرده ایم...حقمان از زندگی ...شاید هم حقوق دیگران را... شاید خیلی وقت است که انگیزه مان را از دست داده ایم؛اما من سعی دارم یاد آوری کنم که وجود دارد، حقوق ما وجود دارد، ما هم در این دنیا سهمی داریم، افرادی که روزی در زندگی ما نقشی داشتند شاید معروف باشند یا نباشند ، اما هنوز هم هستند ، شاید هم آثاری از آنان موجود باشد، انگیزه ای که سابقاً داشتیم ...هنوز هم وجود دارد...